Miejscowość na Płaskowyżu Głubczyckim, wzmiankowana jako miasto w 1260 r. Zachowała wielodrożny charakter z rynkiem wydłużonym na osi wschód-zachód. Ratusz ścinawski będący symbolem miejskości istniał do połowy XX w. Część budynków zachowała zabytkową stolarkę okienną i drzwiową, nieraz o bardzo ozdobnym kształcie. Stroma uliczka wychodząca z ulicy Tylnej, łącząca rynek z kościołem, posiada historyczną nawierzchnię z kamieni polnych. W okresie średniowiecza rezydował tu kasztelan książęcy. Ścinawa Mała była istotnym ośrodkiem gospodarczym i administracyjnym. Prawa miejskie utraciła w 2 p. XVIII w. Do lat 70. XX w. była siedzibą gminy zbiorczej. W tym okresie pojawiła się koncepcja połączenia potencjału Ścinawy Małej oraz, leżącej na wschód od Ścinawy Niemodlińskiej, Ścinawy Nyskiej i stworzenia dwuwsi o zwielokrotnionych możliwościach rozwoju.
Oprócz zabytkowego układu urbanistycznego, na uwagę odwiedzających miejscowość zasługują: odrestaurowany Rynek ścinawski, Koś-ciół pw. św. Piotra i Pawła z XIV w. (przebudowany w XVIII i XIX w., dwór (XVI/XVII w.) i plebania (XVIII w.). W miejscowości działają: zespół szkolno-przedszkolny, jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej, Koło Gospodyń Wiejskich, Stowarzyszenie Inicjatyw Społeczno-Gospodarczych im. Ks. Wilhelma Kudelki oraz grupa odnowy wsi. Wieś liczy 705 mieszkańców.
Na pograniczu Ścinawy Małej i Nyskiej powstał kompleks sportowo-rekreacyjny obejmujący boisko sportowe, płytę taneczną wraz ze sceną i zadaszeniem, kompleks basenów kąpielowych zewnętrznych, parking wraz ze skweremi zadrzewioną aleją. Ze Ścinawy Nyskiej można tam dotrzeć ul. Parkową, ze Ścinawy Małej – ul. Klasztorną.
W kompleksie leśnym pomiędzy Ścinawą Małą i Rudziczką znajduje się drzewostan, który został zaproponowany do ochrony rezerwatowej. Występują tutaj kwitnących bluszczy oraz rośliny takie jak: kopytnik, kruszyna i kalina. Odnotowano obecność dzięcioła zielonosiwego, dzięcioła czarnego, sowy uszatej, krętogłowa, krogulca i jastrzębia. Znajduje się tam lokalne miejsce kultu maryjnego, tzw. Mała Grota. Dotrzemy tam ze Ścinawy Małej ul. Klasztorną. Dalej poprowadzi nas droga, obok strzelnicy i zjazdu na boisko sportowe. Otoczenie groty jest dobrym miejscem na odpoczynek i zadumę. Głębiej, w topieli lasu, w okolicy Leśniczówki Rudziczka odnajdziemy Cudowne Źródełko o właściwościach leczniczych. W XIX w. zbudowano tam stacje drogi krzyżowej a w 1928 r. wzniesiono kaplicę Matki Boskiej Różańcowej (przez niektórych nazywaną Dużą Grotą).
Kościół pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Ścinawie Małej z XIV w. Przebudowany jako barokowy w XVIII w. Po koniec XIX w. powiększony o nowy transept i prezbiterium. Wówczas do świątyni sprowadzono z nyskiej katedry barkową ambonę (1776-1779). Na uwagę zasługuje m. in. rzeźba św. Hieronima (XVIII w.). Budowla zawiera w sobie elementy wystroju barokowego z gotyckimi fragmentami murów. Od północy widoczna barokowa kaplica, od zachodu całość zamyka kwadratowa wieża. Po zakończeniu II wojny światowej, nowi mieszkańcy wsi z Kresów Wschodnich zainstalowali w kościele wizerunek Madonny z Pustomyt, który znajduje się w prezbiterium oraz feretron (obraz w ramie służący do noszenia podczas procesji ) z wizerunkiem Serca Jezusa i Matki Bożej Bolesnej.
Na cmentarzu w Ścinawie Małej (ul. Ks. Wilhelma Kudelki) znajduje się upamiętnienie Gerharda Kreschoka i Bronki - niemieckiego parobka i polskiej robotnicy przymusowej, którzy w 1941 r. zostali publicznie napiętnowani po odkryciu ich związku, w tzw. „marszu hańby” w Ścinawie Nyskiej. Gerhard został wcielony do karnej kompanii i wysłany na front wschodni. Wrócił z przestrzelonym płucem, po czym zmarł w 1945 r. Po dziewczynie ślad zaginął. „Marsz hańby” został utrwalony w czterominutowym filmie, odnalezionym w latach 60. XX w. na Słowacji. Na kanwie tej historii, w 2002 r. powstał dokument „Zakazana miłość. Historia Broni i Gerharda” w reżyserii Marka Tomasza Pawłowskiego. Oryginał filmu znajduje się w Muzeum Holocaustu w Waszyngtonie i jest częścią stałą wystawy.
